Immunomodulatoren

De naam van deze groep medicijnen betekent letterlijk: modulatoren van het immuunsysteem oftewel middelen die ingrijpen op het afweersysteem. IBD heeft immers alles te maken met een overdreven reactie van je afweersysteem dat zich als het ware vergist van vijand. Immunomodulatoren zorgen ervoor dat er minder afweercellen aangemaakt worden en zich vermenigvuldigen. Daardoor remmen deze middelen de overmatige ontsteking. Immunomodulatoren werken langzaam (na 6 tot 12 weken) en worden meestal gebruikt als onderhoudstherapie. Je moet er in het begin waarschijnlijk nog corticosteroïden bijnemen. Door de opkomst van biologische behandelingen (zie verder) worden immunomodulatoren tegenwoordig minder gebruikt dan vroeger. Soms worden ze wel in combinatie gebruikt met enkele van de biologische geneesmiddelen.

Vaak gebruikte immunomodulatoren zijn de ‘thiopurines’ (azathioprine, mercaptopurine,…). Ze worden in hoge dosissen ingezet om kanker te behandelen, maar werken ook bij IBD, zij het in veel lagere doseringen en met veel minder bijwerkingen. In het begin veroorzaken ze soms misselijkheid, al verdwijnt die meestal vanzelf.

Je arts zal via bloedafnames ook regelmatig controleren of je wel tegen het middel kan: bij sommige mensen ontsteekt de lever of de pancreas. Ook kan de aanmaak van bloedlichaampjes dalen, waardoor er bv. een tekort aan witte bloedcellen (leukopenie) kan ontstaan. Dan moet de behandeling aangepast of gestopt worden. De risico’s van deze behandeling nemen ook toe met het ouder worden.

Bron: Patientengids “Leven met een inflammatoire darmziekte”